morriña

27 de febreiro do 2013

Abrásame a frialdade da tua ausencia. Quedaron impresas as apertas na miña pel e non se dan esvaecido co farfullar da auga. Escorregan os días, pero a monotonía do baleiro cae dun xeito  máis repentino que a verba “agora”. A cotío tento lembrarme do que me trouxo a estas terras, cheas de tantos soños e faltas de tanta esperanza. As xanelas respiran con forza , mais non vexo a queixume dos pinos e as bágoas chían por ver a lúz do día. É noite,- miñas meniñas- gardádevos da tormenta da realidade.