Espertei de socato, entre saloucos. A suor volve espallarse
nun mar de augas mornas. Xa non se recoñece o cheiro da ledicia, a podredume
semella querer voltar agocharme. Cóntame logo, porque lle das paso? Non quero
trocar nada, non quero tentar finxir que es o que non es, o coñecemento nunca
tal me fixera soñar, e agora descoñezo, e volvo espertar nese mar de augas
mornas, tan salgado que case fai feble a esperanza dun mañán aberto. Fico de
novo no punto de partida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario